عرضه تلسکوپ جهانی ماکروسافت

بازار دیجیتال- رقابت میان بزرگان دنیای مجازی هر روز شکل جدی تری به خودش می گیرد تا جایی که این رقابت به عرضه محصولات و خدمات جدید توسط این کمپانی ها منتهی می شود.



درست به همین دلیل هم بود که چند روز پیش خبر «تلسکوپ جهانی» شرکت Microsoft توجه همه کاربران اینترنت و شرکت های رقیب را به سوی خودش جلب کرد.
این محصول جدید و غافلگیرکننده که برای طرفداران سفرهای فضایی و محققان طراحی شده، در حقیقت جنگ رقابتی Microsoft با شرکت هایی مانند Google را گسترش می دهد.
تا جایی که بیل گیتس مدیر غول نرم افزاری دنیا در مراسم معرفی این نرم افزار در جاکارتا در اندونزی اعلام کرد که پروژه «تلسکوپ جهانی» جوابی محکم در برابر سرویس جست وجوی فضایی Google Sky است.
بسیاری از کارشناسان معتقدند که این سرویس جالب تاثیر چشمگیری بر دیدگاه کاربران اینترنت درباره جهان اطرافشان می گذارد و می تواند ابزاری قدرتمند برای تحقیق و آموزش در دسترس عموم کاربران باشد.
«تلسکوپ جهانی» 12ترابایت اطلاعات به دست آمده از هزاران تلسکوپ فضاپیما و ماهواره را در طول سال های متوالی در خودش جا داده و آن را در دسترس کاربران قرار می دهد تا به راحتی و با استفاده از آن امکان گشت و گذار در فضا و مشاهده کهکشان ها، سیارات و ستاره های مختلف را داشته باشند.
این سرویس به صورت یک تلسکوپ مجازی عمل کرده و با استفاده از لینک های مختلف صوتی و تصویری اطلاعات بیشتری را درباره بخشی از فضا که کاربران در حال مشاهده آن هستند، در اختیار آنها قرار می دهد.
«تلسکوپ جهانی» در حقیقت یک سرویس آنلاین و رایگان است که به وسیله اشعه ایکس قابلیت مشاهده آسمان و جو زمین، بزرگ نمایی تصاویر، تغییر و عبور از آنها و حتی مشاهده وضعیت هر کدام از بخش های فضا در سال های گذشته را به کاربران سرتاسر دنیا می دهد.
این سرویس شباهت بسیار زیادی به سرویس آنلاین Google Sky دارد که در ماه آگوست گذشته عرضه شد.
Google در عرضه سرویس Google Sky با موسسه علمی تلسکوپ فضایی و تلسکوپ فضایی هابل همکاری کرد.
این در حالی است که Microsoft «تلسکوپ جهانی» خودش را با همکاری تلسکوپ فضایی هابل، مرکز رصدخانه اشعه ایکس چاندرا و تلسکوپ فضایی اسپیتزر طراحی و عرضه کرده است.
Microsoft در مراسم معرفی این سرویس با حجم اطلاعات 12 ترابایتی که برابر با 6/2میلیارد صفحه کتاب است، اعلام کرد که این سرویس از آخر ماه مه و به طور رایگان در دسترس تمام کاربران البته با مراجعه به آدرس www.worldwidetelescope.org قرار خواهد گرفت.

آخرین خبرها از فضا

پس از پرواز شاتل از پایگاه فضایی کندی در کیپ‌کاناورال، چهارشنبه این فضاپیما با موفقیت توانست در کنار ایستگاه فضایی بین‌المللی و در منطقه‌ای بر فراز سنگاپور پهلو گرفته و 7 خدمه‌ی خود را برای اجرای ماموریت‌های محوله به درون ایستگاه راه دهد.

این 7 خدمه به همراه 3 نفری که در ایستگاه مقیم بودند، به اجرای برنامه‌‌هایی که از سوی ناسا تعیین شده و یا برای ارتقای سطح فضایی کشورشان معین گردیده شده است، مشغول شدند. بر اساس برنامه‌ اولین کاری که در ماموریت 16 روزه‌ی فضانوردان انجام خواهد شد، نصب آزمایشگاه فضایی ژاپن است که به همراه شاتل و فضانورد ژاپنی به ایستگاه فضایی انتقال داده شده است. این آزمایشگاه بزرگترین آزمایشگاه ایستگاه فضایی بین‌المللی نیز خواهد بود.

ماموریت خدمه‌ی اندور که یکی از طولانی‌ترین ماموریت‌هایی بوده که تا کنون ناسا تعیین کرده است، شامل 5 راهپیمایی فضایی در 30 ساعت کاری می‌باشد.

در کنار این ژول‌ورن، فضاپیمای اتوماتیک اروپایی‌ها نیز با یک مانور خودکار موفق توانسته است خود را برای آزمایشات بعدی آماده نماید. این فضاپیما که یکشنبه‌ی گذشته به فضا پرتاب شده است، با این مانور در مداری بین مدار ورودی خود به فضا و مدار ایستگاه فضایی بین‌المللی قرار گرفته است. تیم ژول‌ورن قصد دارند در این بخش از ماموریت این فضاپیما به اجرای آزمایشات حساس امنیت و مقاومت بپردازند. در بخشی از این آزمایشات فضاپیما به صورت خودکار از برخورد با اشیای فضایی دور خواهد ماند و با مانورهایی مشخص خود را در مدار اصلی جای می‌دهد. پس از این آزمایشات شتاب بر روی ژول‌ورن اجرا می‌شود. آزمایشات مختلف بر روی این ATV جمعه به پایان می‌‌رسد

به دنیا آمدن نخستین انسان در فضا

به دنیا آمدن نخستین انسان در فضا
لحظه شماری برای راه‌اندازی پایگاه بین المللی فضایی که محل به دنیا آمدن نخستین انسان خارج از جو زمین خواهد بود،آغاز شد.
به گزارش روز جمعه گروه حوادث ایسکانیوز: طرح ساخت پایگاه بین المللی فضایی را آمریکا، روسیه، ژاپن، کانادا و 11 کشور اروپایی دیگر کلید زده اند و تا 2010 به بهره برداری خواهد رسید.
این پایگاه که در آینده ای نزدیک نخستین انسان خارج از زمین در آن به دنیا خواهد آمد در 350 کیلومتری جو زمین در حال ساخت است.همچنین در پایگاه ویژه که 1000 مترمکعب مساحت دارد 6 نفر می توانند زندگی کنند.
پروفسور «روستیسلاو بلدا» که 14 سال در بیمارستان هوایی آمریکا فعالیت دارد هفته گذشته احتمال حاملگی در فضا و همچنین تولد نخستین نوزاد انسان در خارج از زمین را مطرح کرد.
گفته می شود هزینه ساخت این پایگاه 53 میلیارد دلار برآورد شده است. گزارش ایسکانیوز می افزاید،در شناسنامه نخستین نوزاد به دنیا آمده درخارج از جو زمین نوشته خواهد شد:
محل تولد: فضا!




+ نوشته شده در Sat 22 Mar 2008ساعت توسط محمدامین عبیدی М.Амин Абиди

اجزای اصلی شاتلهای فضایی

(شاتل فضایی چیست؟)

شاتل فضایی در واقع اولین ماشین فضاپیمای قابل استفاده مجدد در دنیاست.درحال حاضر شاتل مطمئن ترین وسیله برای سفرهای فضائی است.شاتل فضایی در واقع اولین ماشین فضاپیمای قابل استفاده مجدد در دنیاستو نیز اولین فضاپیما در تاریخ علوم فضا که قادر است ماهواره های بزرگ را به مدارشان حمل کند یا از مدارشان به زمین بازگرداند.
شاتل فضایی مثل یک موشک به فضا پرتاب میشود – مثل یک فضاپیما در مدار زمین مانور میدهد و مثل یک هواپیما فرود می آید.
هر یک از این شاتلها (مدارگردها) – مثل Discovery – Atlantis و Endeavour برای حداقل ١۰۰ماموریت طراحی شده اند.

کلمبیا Columbia)) نام اولین مدارگرد است و در March ١٩٧٩ (١٣۵ ش) به مرکز فضایی Kennedyی NASA تحویل داده شد.
این مدارگرد دراول Feb ۲۰۰۳ (۱۳٨۲ش) به همراه خدمه ای که داخل آن بودند در لحظات ورود به جو زمین دچار سانحه شد و از بین رفت.
مدارگرد چلنجر (Challenger) در July ۱٩٨۲ (۱۳٦۱ ش) به KSC تحویل داده شد و درJanuary ۱٩٨٦ (۱۳٦۵ ش) به علت انفجار در حین صعود از بین رفت.
دیسکاوری (Discovery) از Novamber ۱٩٨٣ (۱۳٦۲ ش) و آتلانتیس (Atlantis) از April ١٩٨۵ (۱۳٦٤ ش) مورد بهره برداری قرار گرفتند.
اندیور (Endeavour) به عنوان جایگزینی برای Challenger ساخته شد و در May ۱٩٩١ (١٣٧۰ ش) به مرکز فضایی Florida وابسته به NASA تحویل داده شد.
اینترپرایز (Enterprise) یک نمونه اولیه از این مدارگردها بود که هیچ وقت به فضا پرتاب نشد ولی در اواخر دهه ۱٩٧۰ (١٣٤٩ش) برای انجام آزمایشهای مربوط به فرود روی زمین و نیز تعدادی آزمایش پرتاب در مرکز تحقیقات پرواز Dryden مورد استفاده قرار گرفت.
یک شاتل فضایی شامل سه بخش اصلی است:
مدارگرد که محل استقرار خدمه است.
یک مخزن خارجی بزرگ که سوخت مورد نیاز برای موتورهای اصلی شاتل در آن ذخیره میشود.
دو شتابدهنده سوخت جامد که در دو دقیقه اول پرواز بیشترین شتاب گریز و صعود را برای شاتل فراهم میکنند.
همه این قسمت ها قابل استفاده مجدد هستند بجز مخزن سوخت که بعد ازهر پرتاب شاتل در جو زمین رها میشود و میسوزد.
طولانی ترین مدتی که تاکنون یک شاتل در مدار مانده است ۵⁄۱٧ روز است و به ماموریت STS-80 در نوامبر ١٩٩٦(١٣٧۵ ش) برمیگردد. بطورکلی ماموریت شاتلها برای ۵ تا ١٦ روز برنامه ریزی میشود.
کمترین تعداد خدمه شاتلها ۲ نفر (در بعضی از اولین ماموریتها) و بیشترین آن ٨ نفر بوده است. مامولا این تعداد بین ۵ تا ٧ نفراست.
شاتلها برای دسترسی به مدارها درارتفاع ١٨۵ تا Km ٦٤٣ (۱۱۵ تا ٤۰۰ mile) طراحی میشوند.
درحال حاضر شاتل مطمئن ترین وسیله برای سفرهای فضائی است.
ازسال ١٩٨١ (١٣٦۰ ش) تاکنون شاتلها باری به بزرگی ۳٦⁄۱ میلیون کیلوگرم (٣ میلیون پوند) را در مدار قرار داده اند و در مجموع بیش از ٦۰۰ خدمه دراین ماموریت ها همراه شاتل بوده اند.
شاتلها بیش از ۲۰ سال است که به خدمت گرفته شده اند و هنوزهم طراحی و به کار گرفته میشوند. البته نمونه های امروزی نسبت به نمونه های اولیه بسیار متفاوتند.
برای اینکه شاتلهای امروزی ایمن، مطمئن و قدرتمند باشند NASA هزاران تغییرعمده یا جزئی در طرحهای اولیه اعمال کرده است.
سیستم هایی که از سال 1992 (١۳٧۱ ش) برای بهبود عملکرد موتور و دیگر اجزاء شاتل ها طراحی شده، ضریب اطمینان پروازها را تا ٣ برابر افزایش داده است و ازطرفی باعث کاهش مشکلات شاتل (در حین پرواز) تا ٪٧۰ شده است.
دراین مدت هزینه های عملیاتی شاتل سالیانه ۱ و ٤⁄١ میلیارد دلار کاهش یافته است (یعنی کاهش بیش از ٤۰ درصدی).
همچنین دراین مدت به دلیل کاهش وزن شاتل و سایر اقداماتی که برای بهبود عملکرد آن انجام شده، امکان حمل باری به بزرگی ٨ تن هم فراهم شده.
امنیت خدمۀ پرواز مهمترین اولویت NASA در طراحی وساخت شاتل هااست.
منبع:پرشینit


+ نوشته شده در Fri 15 Feb 2008ساعت توسط امین صفی Амин Сафи

هواپیمای مخفی از دید رادار (Stealth):

در واقع هواپیماهای استیلت - یا سایر ادواتی که از این ویژگی بهره می گیرند - کاملا نامرئی نیستند، بلکه با به کارگیری تکنولوژی های خاصی، شناسایی آنها سخت تر است.

به طور کلی می توان گفت هدف اصلی این است که به هواپیما اجازه داده شود تا عملیات مورد حمله خود را بدون شناسایی شدن و با موفقیت به انجام برساند. این سیستم طی جنگ خلیج فارس در سال 1991 مورد استفاده بسیار قرار گرفت و کارایی خود را نشان داد هرچند از آن زمان به بعد کمتر به کار رفته است، اما کشورهایی چون آمریکا، روسیه، چین و چند کشور دیگر کماکان به توسعه هواپیماهای استیلت ادامه داده اند.

چگونه هواپیماهای استیلت قابل ردیابی نیستند؟
روش اصلی به کار گرفته شده در تکنولوژی استیلت در هواپیماهای مدرن، پوشاندن سطح بیرونی آنها با لایه ای از یک ماده جذب کننده بسیار قوی است. لازم به ذکر است که استفاده از این ماده هزینه نگهداری هواپیما را چندین برابر می کند.

طراحی بدنه هواپیما نیز خود تاثیر بسیاری در منحرف کردن امواج رادار دارد بطوری که برخی از انوع خاصهواپیماها، مانند

F-117

به دلیل شکل ظاهری که دارند سیگنالهای رادرا را به طور عمودی از منبع منحرف می کنند، با این کار سیگنال ها به سمت گیرنده رادار منعکس نخواهند شد.

در هواپیماهای استیلت امروزی از روش های متفاوتی برای مشکل تر کردن عملیات تعقیب و ردیابی آنها، استفاده می شود که برخی از مهمترین آنها عبارتند از :

- بخارات خروجی گرم، درون محفظه ای، قبل از حرکت هواپیما خنک می شوند در نتیجه، علائم مادون قرمز هواپیماهای استیلت به حداقل می رسد.

- هواپیماهای استیلت به منظور مخفی ماندن، معمولا به رنگ تیره هستند و شب ها به پرواز در می آیند.

- هواپیماهای استیلتی از قبیل

F-117

و بمب افکن

B-2،

مافوق صوت نیستند، موتور کمکی ندارند و دهانه آنها طوری تنظیم شده که سر و صدای کمتری داشته باشند و از طریق امواج صوتی نیز قابل شناسائی نباشند

در حالیکه گفته می شود اولین هواپیمای استیلت ساخته شده احتمالا

Horten Ho 229

و بمب افکن

Avro Vulcan

ساخت کشور انگلستان در سال دهه 1960 بوده اند، اما نسل اول هواپیماهای استیلت مدرن طراحی شده، شامل

F-117 Nighthawk و MBB Lamypridae

هستند که ماده جذب کننده ای که در آنها استفاده شده باعث تقلیل سیگنال رادار و انحراف امواج آن از فرستنده می گردد.

نسل دوم هواپیماهای استیلت مدرن که از میان آنها می توان به

B-2 Spirit و F-22 Raptor

اشاره کرد، از یک سیستم کامپیوتری بسیار پیچیده برای واکنش به رادارها استفاده می کنند و قادرند سطوح منحنی را نیز در برگیرند. به همین دلیل هواپیماهای نسل دوم آیرودینامیک تر از نسل اول که تنها دربرگیرنده سطوح صاف بودند، هستند.

چگونه هواپیماهای استیلت شناسایی می شوند ؟
تا کنون روش های بسیاری برای شناسایی این هواپیماها مورد بررسی قرار گرفته است، کشورهای استرالیا و روسیه اعلام کرده اند که موفق به توسعه تکنیک هایی شده اند که تکان های هواپیما را در مسیرهای طولانی شناسایی کرده و تکنولوژی استیلت را خنثی می کند.

رادارهای

Passive

که فرستنده آنها مانند رادارهای معمولی در خود رادار قرار ندارد به عنوان بهترین شناسائی کننده هواپیماهای استیلت ، شناخته شده اند.

از آنجائیکه تکنولوژی استیلت انرژی امواج رادار را از افق دید فرستنده به بیرون منعکس می کند و باعث افزایش مسیرهای انعکاسی سیگنال رادار

(Radar Cross Section)

در چندین جهت می شود لذا رادارهای

Passive

با داشتن تعداد بیشتری گیرنده در مکانهای مختلف قادر به تشخیص آنها هستند. (در واقع خاصیت اصلی این رادارها آن است که انعکاس های غیر هم مسیر رفت را هم می توانند تشخصی دهند.)

به علاوه بنظر می رسد چنانچ از سیگنالهای تلویزیونی فرکانس پایین و یا سیگنال های

FM

رادیویی و یا حتی منابع تولید نوری بعنوان سیگنال رادار استفاده شود جسم استیلت

RCS

بیشتری نسبت به آن نشان می دهد و لذا شناسایی آن بسیار ساده تر خواهد شد



+ نوشته شده در Mon 18 Feb 2008ساعت توسط امین صفی Амин Сафи | آرشیو نظرات